در ریاضیات و منطق، اثبات مستقیم راهی است برای نشان دادن درستی یا نادرستی یک گزاره داده شده با ترکیب کردن سرراست حقایق مسلم، یعنی معمولاً اصل موضوع‌ها و قضیه‌هایی که وجود دارند، بدون اینکه بخواهیم فرضیه‌های بیشتری بسازیم. برای اثبات مستقیم یک گزاره شرطی به شکل "اگر p، انگاه q"، تنها کافی استیك پرنده ی كوچك كه زیر برگها آواز می خواند برای اثبات خدا كافی است.آن عملی كه اراده حیات به واسطه ی آن خود را اثبات می كند و انسان به هستی می آید، عملی است كه همه در ژرفنای وجودشان از آن شرم دارند و به دقت بر آن سرپوش می گذارند.انسانهای باهوش مسائل را حل می كنند، نوابغ آنها را اثبات می كنند.بهترین راه برای اثبات صفای ذهنی ما نشان دادن خطاهای آن است؛ نهر آبی كه ناپاكیهای بستر خود را نمایش می دهد به ما می فهماند كه آب، پاك و صاف است.گاه در عشق می آموزیم كه رعایت حال دیگری بهتر از پافشاری در اثبات عقیده است.باور درستی كه نتواند منطق خود را اثبات كند، دانایی نیست، اما چون شناخت به حقیقت است، نادانی هم نمی باشد و این فاصله ی میان دانایی و نادانی است.برای (اثبات) بخیل بودن هر شخصی، كافی است كه بگوید: تمام حقّ خود را می‌گیرم و چیزی از آن را باقی نمی‌گذارم. (یا در دادن بخیل است و یا اینكه وقتی قرض داد، در فكر پس گرفتن است.)روزه بگیرید، تا سالم بمانید. (و امروزه از نظر علم پزشكی سلامتی جسمی انسان به واسطه‌ی روزه به اثبات رسیده است.)دنیایی كه انسان ناگزیر باشد برای اثبات ناچیزترین حقوق خویش، تا حد مرگ سرود بخواند، دنیای بسیار زشتی است؛ دنیایی وارونه با مفاهیم وارونه.